*** Translator ***
Ziemniak jest to roślina pochodząca z Ameryki Południowej, a która najbardziej rozpowszechniła się w Azji i Europie. Trójkę czołowych producentów ziemniaka stanowią: Rosja, Chiny i Polska, dostarczają po 10 – 15% światowych zbiorów. Ziemniak ma skromne wymagania klimatyczne i glebowe. Najlepsze plony daje w warunkach klimatu umiarkowanego, a jego uprawa sięga po koło podbiegunowe północy.
Produkcja ziemniaka jest podstawową po zbożach, gałęzią produkcji roślinnej w naszym rolnictwie. Praktycznie uprawia się je w prawie każdym gospodarstwie. Wzrasta także zainteresowanie uprawą intensywną, czyli z przeznaczeniem na surowiec najwyższej jakości o ściśle określonych parametrach.
Uprawa ziemniaków jest więc w Polsce niezmiernie rozproszona, co jest jedną z przyczyn braku postępów w plonowaniu. Drobni producenci nie są zainteresowani odnową materiału sadzeniakowego, a ze względu na znikomy udział produkcji towarowej ziemniaków umiarkowane jest też zainteresowanie wysokością ich plonów i zbiorów.
Wysoka w Polsce produkcja ziemniaków wynika głównie z tego, że nadal znaczna część zbiorów wykorzystywana jest u nas na pasze.
W spożyciu ziemniaków od lat utrzymują się nieznaczne tendencje spadkowe. W ostatnim okresie spadek globalnego spożycia ziemniaków hamowany jest przez wzrost spożycia przetworów ziemniaczanych. Ziemniaki można uznać w Polsce za roślinę schyłkową. Areał ich uprawy będzie się w następnych latach zmniejszał, gdyż będą traciły znaczenie jako pasza dla zwierząt.
Ziemniak jest powszechnie uznawany za roślinę wrażliwą na niedobory wody w glebie. Wynika to głównie z dwóch powodów: sprawności pobierania wody przez system korzeniowy i efektywności gospodarowania wodą przez część nadziemną. Ziemniak pobiera wodę z mniejszej głębokości niż większość roślin uprawnych, gdyż główna masa jego korzeni znajduje się w górnej (do 40 cm) warstwie gleby.
Nie mniej ważnym czynnikiem jak temperatura czy opady jest rodzaj gleby i jej zasobność w składniki z gleby od chwili wytworzenia pierwszych korzeni, pomimo że ma znaczne zapasy substancji odżywczych w bulwie. W pełni wegetacji system korzeniowy ziemniaka nie sięga głęboko. Również stolony i bulwy do dalszego rozwoju potrzebują swobodnego dostępu powietrza. Dlatego ziemniak wymaga gleby niezbyt zwięzłej, pulchnej, przepuszczalnej, zapewniającej dobre przewietrzanie. Najbardziej przydatne pod uprawę tej rośliny są gleby średnio zwięzłe, o składzie piasków gliniastych mocnych.
Ziemniak jest uważany za roślinę mało wymagającą, co do przedplonu, ale bardzo wymagającą, co do kultury gleby. Stosunkowo słabą reakcję ziemniaka na przedplon można wyjaśnić tym, że jego intensywna uprawa na oborniku lub nawozach zielonych nadaje glebie wysoką sprawność i korzystną strukturę. Wybierając stanowisko pod ziemniaka, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na to, aby po zbiorze przedplonu było dość czasu na wykonanie bardzo starannej uprawy jesienią.
W praktyce ziemniaki najczęściej uprawia się po zbożach, a lepsze stanowiska przeznaczone są pod rośliny bardziej wymagające. Zbożowe są słabym przedplonem ziemniaka, ale stanowiska po nich można polepszyć, stosując wsiewki międzyplonowe i międzyplon ścierniskowy. Przyoranie międzyplonów lub ich resztek pożniwnych umożliwia zmniejszenie dawki obornika, zwiększa zawartość próchnicy i składników mineralnych, poprawia stosunki wilgotnościowe w glebie oraz polepsza jakość konsumpcyjną ziemniaka jadalnego.