*** Translator ***
Produkcja ziemniaka jest podstawową po zbożach, gałęzią produkcji roślinnej w naszym rolnictwie. Praktycznie uprawia się je w prawie każdym gospodarstwie. Wzrasta także zainteresowanie uprawą intensywną, czyli z przeznaczeniem na surowiec najwyższej jakości o ściśle określonych parametrach.
Przemysłowy przerób ziemniaków na skrobię w kampanii 2008/09 byt niższy niż w poprzednim sezonie o ponad 16% i wyniósł blisko 0,8 mln ton. Był to wynik mniejszego kontyngentu produkcji skrobi przyznanego Polsce w pierwszym sezonie po wejściu do UE. który wynosił niespełna 145 tyś. ton. Jakość surowca była bardzo dobra, a skrobiowość ziemniaków zbliżona do odnotowanej w roku ubiegłym (ok. 19%) i była wyższa niż w poprzednich sezonach.
Wysoka w Polsce produkcja ziemniaków wynika głównie z tego, że nadal znaczna część zbiorów wykorzystywana jest u nas na pasze.
W spożyciu ziemniaków od lat utrzymują się nieznaczne tendencje spadkowe. W ostatnim okresie spadek globalnego spożycia ziemniaków hamowany jest przez wzrost spożycia przetworów ziemniaczanych. Ziemniaki można uznać w Polsce za roślinę schyłkową. Areał ich uprawy będzie się w następnych latach zmniejszał, gdyż będą traciły znaczenie jako pasza dla zwierząt.
Ziemniak jest powszechnie uznawany za roślinę wrażliwą na niedobory wody w glebie. Wynika to głównie z dwóch powodów: sprawności pobierania wody przez system korzeniowy i efektywności gospodarowania wodą przez część nadziemną. Ziemniak pobiera wodę z mniejszej głębokości niż większość roślin uprawnych, gdyż główna masa jego korzeni znajduje się w górnej (do 40 cm) warstwie gleby.
Nie mniej ważnym czynnikiem jak temperatura czy opady jest rodzaj gleby i jej zasobność w składniki z gleby od chwili wytworzenia pierwszych korzeni, pomimo że ma znaczne zapasy substancji odżywczych w bulwie. W pełni wegetacji system korzeniowy ziemniaka nie sięga głęboko. Również stolony i bulwy do dalszego rozwoju potrzebują swobodnego dostępu powietrza. Dlatego ziemniak wymaga gleby niezbyt zwięzłej, pulchnej, przepuszczalnej, zapewniającej dobre przewietrzanie. Najbardziej przydatne pod uprawę tej rośliny są gleby średnio zwięzłe, o składzie piasków gliniastych mocnych.
Ziemniak jest uważany za roślinę mało wymagającą, co do przedplonu, ale bardzo wymagającą, co do kultury gleby. Stosunkowo słabą reakcję ziemniaka na przedplon można wyjaśnić tym, że jego intensywna uprawa na oborniku lub nawozach zielonych nadaje glebie wysoką sprawność i korzystną strukturę. Wybierając stanowisko pod ziemniaka, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na to, aby po zbiorze przedplonu było dość czasu na wykonanie bardzo starannej uprawy jesienią.
W praktyce ziemniaki najczęściej uprawia się po zbożach, a lepsze stanowiska przeznaczone są pod rośliny bardziej wymagające. Zbożowe są słabym przedplonem ziemniaka, ale stanowiska po nich można polepszyć, stosując wsiewki międzyplonowe i międzyplon ścierniskowy. Przyoranie międzyplonów lub ich resztek pożniwnych umożliwia zmniejszenie dawki obornika, zwiększa zawartość próchnicy i składników mineralnych, poprawia stosunki wilgotnościowe w glebie oraz polepsza jakość konsumpcyjną ziemniaka jadalnego.
Przed sadzeniem, do zabiegów poprawiających efektywność uprawy ziemniaków zaliczamy pobudzanie sadzeniaków. Zabieg ten ma na celu rozbudzenie oczek i wykształcenie kiełków długości 0,5 cm, dzięki czemu uzyskuje się wcześniejsze o ok. 3-7 dni wschody, lepsze ukorzenienie się roślin i wyższy plon o 2-4 t/ha. Przed rozpoczęciem zabiegu pobudzania należy ziemniaki przesortować i rozfrakcjonować oraz zaprawić przeciwko rizoktoniozie.